Henri Matisse, Δυό φιγούρες ξαπλωμένες στο χορτάριΤο τραγικό γεγονός της δολοφονίας του 15χρονου παιδιού, καθώς και αυτά που επακολούθησαν, είναι γνωστά και έχουν σχολιασθεί εκτενώς από αρμόδιους και αναρμόδιους, από σοβαρούς και γελοίους. Έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί πράγματα σωστά και πράγματα αστεία, έχουν γίνει προσεγγίσεις σε βάθος και προσεγγίσεις αστείες. Δεν είναι στόχος αυτού του σημειώματος να προσθέσει μία ακόμα ανάλυση για τα «γιατί» και τα «πώς». Όποιος παρακολούθησε όλες αυτές τις μέρες την τηλεόραση και τις εφημερίδες έχει ένα πλήθος ερεθισμάτων και απόψεων να σκεφτεί και να δώσει τις δικές του εξηγήσεις.
Παράλληλα όμως με όλα αυτά, πρέπει να καταδείξουμε και μία άλλη κατάσταση που ενδημεί στον χώρο της παιδείας μας και δεν περιποιεί τιμή για το «φοιτητικό κίνημα». Και εξηγούμαστε:
Την Δευτέρα 8 Δεκέμβρη, μετά την δολοφονία του παιδιού έγινε συνέλευση φοιτητών στο ΤΕΙ Καβάλας και αποφασίστηκε κατάληψη μέχρι την Πέμπτη 11 Δεκέμβρη, οπότε έγινε ξανά συνέλευση και αποφασίστηκε συνέχιση της κατάληψης μέχρι την Τρίτη 16 Δεκέμβρη. Καινούργια συνέλευση την Τρίτη και συνέχιση της κατάληψης μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων. Όλο αυτό το διάστημα υπήρχε ένα πανό (ΚΑΤΑΛΗΨΗ) κρεμασμένο στην είσοδο του ΤΕΙ. Δεν θα υπεισέρθουμε σε ερωτήματα του τύπου πόσοι φοιτητές συμμετείχαν κάθε φορά στις συνελεύσεις και ποιοι πρότειναν τις καταλήψεις, καθώς θεωρούμε ότι είναι κι αυτά ζητήματα της ωριμότητας του φοιτητικού κινήματος.
Κατά τα άλλα όλες οι υπηρεσίες του ΤΕΙ δούλευαν σαν να μην συμβαίνει τίποτα κι όποιοι ήθελαν μπαινοέβγαιναν για τις καθημερινές δουλειές τους. Όλοι, εκτός από τους φοιτητές που έφυγαν στα σπίτια τους από την αρχή των καταλήψεων, για να αποδείξουν ότι –πέρα από την αρχική και δικαιολογημένη αγανάκτηση- ο βαθύτερος σκοπός των καταλήψεων ήταν να μην γίνονται τα μαθήματα και να αρχίσουν οι διακοπές των Χριστουγέννων από του Αγίου Νικολάου.
Έτσι συκοφαντείται –εκ των έσω- το μέσο πάλης της κατάληψης αφού με τέτοια καμώματα γίνεται εγκατάλειψη. Καμώματα ενός φοιτητικού κινήματος αστείου και μυωπικού που μπερδεύει την πάλη με τον χαβαλέ, το δικαίωμα με την ευκολία, την δημοκρατία με την αυθαιρεσία και την ισοπέδωση. Με τέτοια συμπεριφορά γίνεται κατανοητό, το γιατί τόσα χρόνια, οι φοιτητές των ΤΕΙ δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα υπερκομματικό κίνημα που θα διεκδικήσει με αξιώσεις την αναβάθμισή τους σε πανεπιστήμια και την επίλυση του προβλήματος των επαγγελματικών δικαιωμάτων τους και γενικότερα της φυσιογνωμίας τους.
Με άλλα λόγια, αυτές οι συμπεριφορές δηλώνουν ότι, ίσως, το πρόβλημα των ΤΕΙ, είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι πάντα κάποιοι άλλοι. Μας ταιριάζει δηλαδή μάλλον η ρήση του Ανδρέα Κάλβου ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» παρά η ρήση του Σαρτρ ότι «η κόλαση είναι οι άλλοι».
Παράλληλα όμως με όλα αυτά, πρέπει να καταδείξουμε και μία άλλη κατάσταση που ενδημεί στον χώρο της παιδείας μας και δεν περιποιεί τιμή για το «φοιτητικό κίνημα». Και εξηγούμαστε:
Την Δευτέρα 8 Δεκέμβρη, μετά την δολοφονία του παιδιού έγινε συνέλευση φοιτητών στο ΤΕΙ Καβάλας και αποφασίστηκε κατάληψη μέχρι την Πέμπτη 11 Δεκέμβρη, οπότε έγινε ξανά συνέλευση και αποφασίστηκε συνέχιση της κατάληψης μέχρι την Τρίτη 16 Δεκέμβρη. Καινούργια συνέλευση την Τρίτη και συνέχιση της κατάληψης μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων. Όλο αυτό το διάστημα υπήρχε ένα πανό (ΚΑΤΑΛΗΨΗ) κρεμασμένο στην είσοδο του ΤΕΙ. Δεν θα υπεισέρθουμε σε ερωτήματα του τύπου πόσοι φοιτητές συμμετείχαν κάθε φορά στις συνελεύσεις και ποιοι πρότειναν τις καταλήψεις, καθώς θεωρούμε ότι είναι κι αυτά ζητήματα της ωριμότητας του φοιτητικού κινήματος.
Κατά τα άλλα όλες οι υπηρεσίες του ΤΕΙ δούλευαν σαν να μην συμβαίνει τίποτα κι όποιοι ήθελαν μπαινοέβγαιναν για τις καθημερινές δουλειές τους. Όλοι, εκτός από τους φοιτητές που έφυγαν στα σπίτια τους από την αρχή των καταλήψεων, για να αποδείξουν ότι –πέρα από την αρχική και δικαιολογημένη αγανάκτηση- ο βαθύτερος σκοπός των καταλήψεων ήταν να μην γίνονται τα μαθήματα και να αρχίσουν οι διακοπές των Χριστουγέννων από του Αγίου Νικολάου.
Έτσι συκοφαντείται –εκ των έσω- το μέσο πάλης της κατάληψης αφού με τέτοια καμώματα γίνεται εγκατάλειψη. Καμώματα ενός φοιτητικού κινήματος αστείου και μυωπικού που μπερδεύει την πάλη με τον χαβαλέ, το δικαίωμα με την ευκολία, την δημοκρατία με την αυθαιρεσία και την ισοπέδωση. Με τέτοια συμπεριφορά γίνεται κατανοητό, το γιατί τόσα χρόνια, οι φοιτητές των ΤΕΙ δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα υπερκομματικό κίνημα που θα διεκδικήσει με αξιώσεις την αναβάθμισή τους σε πανεπιστήμια και την επίλυση του προβλήματος των επαγγελματικών δικαιωμάτων τους και γενικότερα της φυσιογνωμίας τους.
Με άλλα λόγια, αυτές οι συμπεριφορές δηλώνουν ότι, ίσως, το πρόβλημα των ΤΕΙ, είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι πάντα κάποιοι άλλοι. Μας ταιριάζει δηλαδή μάλλον η ρήση του Ανδρέα Κάλβου ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» παρά η ρήση του Σαρτρ ότι «η κόλαση είναι οι άλλοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου