Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα

Νικόλαος Γύζης, Το Κρυφό Σχολειό

Στον Ελεύθερο Τύπο (15/10/2008) διαβάσαμε το εξής δημοσίευμα:

Διαμάχη για τη μουσουλμάνα σημαιοφόρο
Kόντρα μεταξύ γονέων και δασκάλων προκάλεσε στη Ρόδο η επιλογή μιας μουσουλμάνας μαθήτριας δημοτικού σχολείου να παρελάσει ως σημαιοφόρος στην εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Μερίδα γονέων κατήγγειλε ανώνυμα σε τοπική εφημερίδα («Πρόοδος») ότι η διεύθυνση του 17ου Δημοτικού Σχολείου μεθόδευσε την κλήρωση (μεταξύ αριστούχων μαθητών) για την ανάδειξη σημαιοφόρου, με αποτέλεσμα «την ελληνική σημαία να κρατάει μια μουσουλμάνα».
«Είναι ντροπή να λέγονται αυτά. Η κλήρωση έγινε με όλες τις διαδικασίες που προβλέπει ο νόμος, παρουσία δασκάλων, μαθητών και εμού. Μάλιστα, τους κλήρους τράβηξε ένα παιδάκι του νηπιαγωγείου» λέει στον «ΕΤ» η διευθύντρια του σχολείου, κ. Πάτρα Καραπλή. Το κορίτσι που κληρώθηκε είναι 12 ετών και ιδιαίτερα αγαπητό στη μαθητική κοινότητα. Ως άριστη μαθήτρια και εξαιρετικό παιδί την περιγράφουν οι δάσκαλοί της. «Κι όμως, αυτό το παιδί, το πλήγωσαν αναίτια» ισχυρίζεται η κ. Καραπλή. Στο 17ο Δημοτικό Σχολείο φοιτούν 105 μαθητές, εκ των οποίων οι 6 είναι Ελληνες πολίτες, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Η συνύπαρξη με τους χριστιανούς συμμαθητές τους είναι, όπως λένε οι δάσκαλοι του σχολείου, αρμονική και ποτέ στο παρελθόν δεν έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του συλλόγου δασκάλων, κ. Κώστα Μουτσάκη, ο νόμος ορίζει ότι στην ανάδειξη σημαιοφόρου δεν έχει σημασία το χρώμα, το φύλο και το θρήσκευμα. «Είναι ζήτημα ισονομίας και δεν πρέπει να δημιουργείται θέμα» ανέφερε χαρακτηριστικά. Από την πλευρά τους, οι 14 δάσκαλοι του 17ου Δημοτικού τονίζουν ότι «το σχολείο δεν μπορεί να είναι χώρος διαφοροποίησης, διαχωρισμού και διακρίσεων, ενώ το θρήσκευμα αποτελεί ατομική και ιδιωτική υπόθεση τους καθενός. Είναι αδιανόητο να έχουμε δύο κατηγορίες μαθητών στα σχολεία και αν κάποιοι έχουν μια ρατσιστική αντίληψη των πραγμάτων, θα καταδικαστούν στη συνείδηση των λογικά σκεπτόμενων πολιτών».

Το θέμα του εκπαιδευτικού ρατσισμού και του «πατριωτικού» κόμπλεξ της Ελληνικής κοινωνίας, που αποκαλύπτει παράλληλα και την υποκρισία της, επανέρχεται αυτή τη φορά σε ένα Δημοτικό Σχολείο της Ρόδου, της σφόδρα τουριστικής Ρόδου με τις χειρότερες επιδόσεις στις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις, κοντά με τις άλλες τουριστικές περιοχές της χώρας μας.
Το ίδιο κόμπλεξ των ελληναράδων γονέων, που αντί να ασχοληθούν με τις επιδόσεις των «μπούληδών» τους, φορούν την λεοντή του «πατριώτη-εθνικόφρονα» για να κατατροπώσουν Τούρκους, Αλβανούς, Βουλγάρους και Αφρικανούς μαθητές, καθώς και τους πρόσφυγες όλων των αδύναμων φυλών που –λόγω της φτώχιας τους κυρίως- τις θεωρούν «υποδιαίστερες», μπροστά στο μεγαλείο της ευλογημένης και περιούσιας δικής μας φυλής, πανάθεμά μας.
Αν επρόκειτο για Γάλλους, Αμερικάνους ή Γερμανούς, δεν θα τους «έπιανε» ο «πατριωτισμός» της σημαίας, γιατί θα υπερίσχυε το κόμπλεξ της κατωτερότητάς μας, μπροστά στους καλοζωισμένους.
Αντί να αναρωτηθούν γιατί οι δικοί τους κανακάρηδες δεν αξιώνονται, μέσα στην ευκολία και στην ευμάρειά τους, μέσα στα πλούτη μας τα νεοελληνικά, να έχουν καλύτερες επιδόσεις στην μάθηση, προσπαθούν να μεταθέσουν την ανεπάρκεια και την τεμπελιά των δικών τους παιδιών, σε «εθνικό» πρόβλημα και σε πρόβλημα υπεράσπισης της σημαίας μας.
Αν όμως θέλουμε να είμαστε πιο συνεπείς, με αυτό που συμβολίζει η Ελληνική σημαία –και γιατί όχι η κάθε σημαία-, θα πρέπει να πούμε ότι ο Ελληνικός πολιτισμός –και όχι ο νεοελληνικός της Μπεζεντάκου και των άλλων φρουτοαστέρων- όρισε ως πρώτη αξία την γνώση και την μόρφωση. Αλλά πώς να το παραδεχτούν αυτό οι νεοέλληνές μας που θέλει ζόρι; Η μόρφωση απαιτεί μυαλό, κόπο και ξενύχτι κι όχι τα νταχτιρντί της τηλεόρασης και της χυδαιότητας.
Στα 23 χρόνια που διδάσκω στο ΤΕΙ της Καβάλας, αν μπορώ να καταμαρτυρήσω κάτι για τις επιδόσεις των φοιτητών, με όποιον κίνδυνο εμπεριέχουν οι γενικεύσεις, είναι ότι οι καλύτεροι φοιτητές –από κάθε άποψη- είναι οι μουσουλμάνοι. Βλέπεις σ’ αυτά τα παιδιά την εικόνα των φτωχόπαιδων της Ελλάδας του ‘60 που ήξεραν καλά –βίωμα στο πετσί τους- ότι ο μόνος δρόμος για να ξεφύγουν από την φτώχεια και την μιζέρια της ελληνικής επαρχίας, ήταν τα γράμματα. Είναι εργατικοί, σοβαροί, συνεπείς, ευγενικοί και καθόλου φυγόπονοι. Κι όποιος έχει αυτά τα προτερήματα είναι δυο φορές άνθρωπος και τρεις φορές Έλληνας, με τις πρωταρχικές έννοιες των λέξεων.
Οι διαμαρτυρόμενοι «εθνικόφρονες» γονείς της Ρόδου λοιπόν, ας μάθουν τουλάχιστον την ιστορία του συμπατριώτη τους –εκείνου που κόμπαζε ότι στην Ρόδο πηδούσε πολύ- κι ας αποφύγουν την γελοιοποίησή τους –όπως την έπαθε εκείνος. Αν μπορούν τα παιδιά τους, ας πηδήξουν στα γράμματα, κι ας προασπίσουν έτσι την Ελληνική σημαία.