Τι άλλο να σκεφτείς –παρά τους στίχους του τραγουδιού- όταν βλέπεις αφίσες φοιτητικών παρατάξεων με τέτοιο περιεχόμενο. Το φαινόμενο βέβαια δεν θα ήταν άξιο λόγου αν αφορούσε ένα περιστατικό –κάπου, κάποτε- μιας φοιτητικής παράταξης. Το κακό είναι μεγάλο. Αφορά όλες τις μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις –των κυβερνητικών κομμάτων δηλαδή- αλλά και κάποιες άλλες «ανεξάρτητες» που προκύπτουν ή προέκυψαν σε κάποια Ιδρύματα ως απότοκα συναλλαγών μεταξύ καθηγητών και φοιτητών.
Το φοιτητικό κίνημα, πιστό στις παραδόσεις του, βρίσκεται στην πρωτοπορία της κοινωνίας και σήμερα η κοινωνία αυτά προτάσσει. Η κλίμακα των αξιών έχει ανατραπεί. Η «μορφωμένη» νεολαία μας (η μεγάλη της πλειοψηφία δηλαδή, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι) κατέληξε να διοργανώνει εκδρομές στην Μύκονο και σε άλλα παραδείσια νησιά, να εκδίδει πιστωτικές κάρτες, να οργανώνει συναυλίες με σκυλάδες και άλλα φρούτα της τηλεοπτικής μας εποχής, να κάνει εξυπηρετήσεις στους ψηφοφόρους (ότι μπορεί να περάσει απ’ το μυαλό σας). «Ο οίκος του Θεού έχει μετατραπεί, εδώ και πολύ καιρό, σε οίκο εμπορίου». Η μορφωμένη νεολαία έγινε κομψευόμενη και αγοραία «ο-μορφωμένη». Η πλήρης εκπόρνευση.
Βέβαια τα παιδιά δε λειτουργούν εν κενώ, τους καθοδηγητές τους αντιγράφουν, απ’ αυτούς μαθαίνουν πώς να συμπεριφέρονται για να «πετύχουν», να γίνουν μια μέρα «κάποιοι».
Κι αυτά γίνονται γιατί τα σχολεία μας δεν προσφέρουν παιδεία, δεν προσφέρουν ανάταση. Όποιος έχει παιδεία μέσα του δεν ξεπέφτει.
Θα μου πείτε, αυτό αφορά τις μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις. Υπάρχουν και οι παρατάξεις της αριστεράς, οι οποίες δεν είναι τέτοιες, έχουν άλλη ποιότητα. Συμφωνώ, δεν έχουν τέτοια ποιότητα. Έχουν όμως ποιότητα τέτοια που να μπορούν να ελκύσουν τους νέους; Ή ακόμα, πως φτάσαμε ως εδώ; Δεν φτάσαμε μετά από μία μεγάλη περίοδο πρωτοκαθεδρίας της αριστεράς στα πανεπιστήμια; Δεν είναι και δική της αποτυχία αυτή η κατάσταση;
Αντί λοιπόν να εξορκίζουν το κακό, αντί να «πετροβολούν τα τζάμια», αντί να χαϊδεύουν την ανοησία και τον παρορμητισμό των νέων, ας πιάσουν το κουβάρι απ’ την αρχή. Ας αναρωτηθούν ποια είναι η αριστερή στάση, χωρίς ιδεοληψίες και στερεότυπα. Και να ξέρουν ότι εδώ που κατρακυλήσαμε, ο δρόμος είναι δύσκολος, πολύ δύσκολος. Αλλά η αριστερά για τα δύσκολα είναι.
Το φοιτητικό κίνημα, πιστό στις παραδόσεις του, βρίσκεται στην πρωτοπορία της κοινωνίας και σήμερα η κοινωνία αυτά προτάσσει. Η κλίμακα των αξιών έχει ανατραπεί. Η «μορφωμένη» νεολαία μας (η μεγάλη της πλειοψηφία δηλαδή, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι) κατέληξε να διοργανώνει εκδρομές στην Μύκονο και σε άλλα παραδείσια νησιά, να εκδίδει πιστωτικές κάρτες, να οργανώνει συναυλίες με σκυλάδες και άλλα φρούτα της τηλεοπτικής μας εποχής, να κάνει εξυπηρετήσεις στους ψηφοφόρους (ότι μπορεί να περάσει απ’ το μυαλό σας). «Ο οίκος του Θεού έχει μετατραπεί, εδώ και πολύ καιρό, σε οίκο εμπορίου». Η μορφωμένη νεολαία έγινε κομψευόμενη και αγοραία «ο-μορφωμένη». Η πλήρης εκπόρνευση.
Βέβαια τα παιδιά δε λειτουργούν εν κενώ, τους καθοδηγητές τους αντιγράφουν, απ’ αυτούς μαθαίνουν πώς να συμπεριφέρονται για να «πετύχουν», να γίνουν μια μέρα «κάποιοι».
Κι αυτά γίνονται γιατί τα σχολεία μας δεν προσφέρουν παιδεία, δεν προσφέρουν ανάταση. Όποιος έχει παιδεία μέσα του δεν ξεπέφτει.
Θα μου πείτε, αυτό αφορά τις μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις. Υπάρχουν και οι παρατάξεις της αριστεράς, οι οποίες δεν είναι τέτοιες, έχουν άλλη ποιότητα. Συμφωνώ, δεν έχουν τέτοια ποιότητα. Έχουν όμως ποιότητα τέτοια που να μπορούν να ελκύσουν τους νέους; Ή ακόμα, πως φτάσαμε ως εδώ; Δεν φτάσαμε μετά από μία μεγάλη περίοδο πρωτοκαθεδρίας της αριστεράς στα πανεπιστήμια; Δεν είναι και δική της αποτυχία αυτή η κατάσταση;
Αντί λοιπόν να εξορκίζουν το κακό, αντί να «πετροβολούν τα τζάμια», αντί να χαϊδεύουν την ανοησία και τον παρορμητισμό των νέων, ας πιάσουν το κουβάρι απ’ την αρχή. Ας αναρωτηθούν ποια είναι η αριστερή στάση, χωρίς ιδεοληψίες και στερεότυπα. Και να ξέρουν ότι εδώ που κατρακυλήσαμε, ο δρόμος είναι δύσκολος, πολύ δύσκολος. Αλλά η αριστερά για τα δύσκολα είναι.
1 σχόλιο:
Το ψάρι βρωμάει απο το κεφάλι.
Όταν η αριστερά έχει σαν παρελθόν παρακαταθήκη το μαύρο ξύλο που έτρωγαν οι υποστηρικτές της για μια κωλουπογραφή και καταλήγει στο σήμερα η ηγέτης του ΚΚΕ, η κυρία Παπαρήγα, να δέχεται να μορφώνει το παιδί της ιδιωτικό σχολείο, ο ταξικός εχθρός, γιατί δεν την βολέυει το ωράριο του Δημόσιου σχολείου, τι να πει κανείς. Και ακόμη χειρότερα να ρίχνιε την εφημερίδα Ριζοσπάστης στο κατόπι της δημοσιογράφου και ενόχλησε το μεγαλείο της αρχηγού.
Οι ίδιοι οι οργανωμένοι στο ΚΚΕ αγωνιστές, όχι οι νέοι, οι παλιοί, αυτοί που άλλαζαν δέρμα δύο φορές την εβδομάδα απο το ξύλο πρέπει να την πιάσουν απο το αυτί και να την στείλουν σπίτι της.
Μόνο αυτοί μπορούν γιατί μόνο αυτοί τόλμησαν και υπερασπισθήκανε τις ιδέες τους κόντρα ακόμη και στο ευατόν τους. Ακόμα και εάν τους δυσκόλευε το στυλό της τότε υπογραφής.
Τότε μόνο θα αρχίσει, όχι μόνο η αριστερά, αλλά και η Ελλάδα να έχει ελπίδα.
Δημοσίευση σχολίου